Osmaniye Toprakkale’de Fatih Sultan Mehmet Mahallesi’nde kız kardeşi ve kanser hastası yeğeniyle yaşayan yüzde doksan fizikî engelli Hüseyin Köksal, engelli aylığı ile geçenemediğinden yakındı.
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat sarsıntılarında konutlarının yıkıldığını söyleyen Köksal, şunları anlattı:
“Evsiz kaldık, oturacak yer yok, rezillik diz uzunluğu. Neyse ki yerimiz vardı da sağdan soldan yardımla bir tane konteyner getirdiler onun içine sığındık. Borç harç elektrik çektik ona. Her şeyi kendi imkanlarımızla yaptık bunları. Bedensel engelliyim, belden aşağım tutmuyor. Artık hayat gayretinden yoruldum. Keder üstüne kaygı, olay üstüne olay geliyor. Otomobilime geçen doğal afette üzerine ağaç düştü, tabela düştü, otomobilim mahvoldu. Okuttuğum bir öğrencim var. Bir tane yeğenim var kanser hastası onun tedavisi ile uğraşıyoruz. Artık yetiştiremiyorum. Engelli maaşım 4 bin küsur lira alıyorum. Onunla geçinmeye çalışıyoruz. Ben ufak tefek bir şeylerle uğraşıyorum, yetiştirmeye çalışıyorum.
“YEĞENİMİN TEDAVİ PARASIYLA MECBUREN ARABAYI YAPTIRDIM”
Arabamın o afette camları kırıldı, kaportası gitti. Artık çocuğu hastaneye götürüyorum. Hastaneye mi götüreyim, masrafımı mı düşüneyim, bunu mu yaptırayım? Mecburen arabayı yaptırdım, çocuğun masrafına harcayacağımız parayı otomobile verdim. Artık ben bu çocuğu nasıl tedavi ettireceğim onu düşünüyorum, kara kara düşünüyorum. Yapacak bir şeyim yok. Lisede okuyan oğlum var ona nasıl para göndereceğim? Artık büyük badire yaşamaya başladım. Bu harcamalardan hariç, bizde toplumsal hayat esasen yok. Gideyim, gezeyim tozayım, şurada bir yemek yiyeyim, çocuklara bir dürüm ısmarlayayım… O bizde yok esasen, imkânı yok. Ben aslında bu parayla fakat mutfağımızı geçindirebiliyorum. Mutfağıma bir şeyler alayım da onların karnı doysun bitti, hepsi bu kadar. Ben yoksa gidip bir yerde denize gireyim, şuraya gideyim, şurada tatil yapayım, bir gün bile yok bizde.’’