Geçen hafta hayli hareketli bir hafta oldu. O denli ki bir evvelki haftanın pazar gününü de alarak 8 gün sürdü adeta. 18 Eylül Pazar günü, Sedat Peker’in yakın takımından olduğu öne sürülen Emre Olur Türkiye’ye getirildi ve tüm haftaya katman katman yayılacak, çok taraflı işaretler, sonuçlar ortaya çıkmaya başladı. Medya Politik köşesini ilgilendiren yanlarına bakarak bu ‘uzun hafta’yı değerlendirelim. Çünkü pergelin ucunu ‘medya’ya koyunca, trol faaliyetlerinden Süleyman Soylu’ya, AKP ve/ya Cumhur İttifakı içindeki sürtünme alanlarından yargı ve güvenlik bürokrasisindeki kimi durumlara dek, bir dizi iştah açıcı mevzuyu içeren bir daire çizilebiliyor. Adeta bir Tebeşir Dairesi!
İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, Emre Olur’un getirildiği gün, “Emniyet Teşkilatımızı, sıkı takiple bir soysuzu daha ülkemize getirdiği için tebrik ederim” diye bildiri atmıştı Twitter’a… 2022 Türkiye’si, hatta sayın bakan için bile fazla öfkeli, teamül-fersa bir üslup. Tahminen de Mayıs 2021’den beri, neredeyse 17 aydır süren bir tansiyonun boşalma anı bu. Evet, Soylu, kendine bağlı polisin, hakkını arayan öğretmenleri darp ederek gözaltına almak nedeniyle eleştirildiği gün, protestocu bir öğretmeni, öbür bir vakitte bir parti mitinginde çekilmiş ve hiçbir cürüm ögesi içermeyen fotoğrafıyla ‘terörist’ ilan etmeye kadar vardırdı işi. Orada ‘fersa’ edilmeyen ne teamül ne etik kaldı. Lakin bu olayda ‘şahsilik’ riskinin yüksekliğine karşın denetim kaçmış üzereydi.
Nitekim Peker’in geçen yıl mayıs ayında başladığı ve türlü araçlarla süren neşriyatında en çok amaç alınan ve en çok yıpranan kişiydi Soylu. Peker’in genç ‘basın danışmanı’na hakaret etmesi, tahminen de bu yüzden hudut bozukluğu, birikmiş öfke olarak yorumlandı en çok.
Söylendi, lakin burada da yinelemekte fayda var: Peker neşriyatı sırf Cumhurbaşkanı Erdoğan ve yakın etrafına değdiğinde, işte ‘fav yasağı’, ‘dijital tecrit’ vs. üzere zamane yaptırımlarına uğradı. Hani biraz abartarak söylesek garip kaçmayacak: Adeta Soylu’ya atış hür idi… Ona yakın gazeteciler ve medya kuruluşları da hırpalandı. Yürümek isteyenler mayınlandı. Özışık kardeşler, TGRT habitatı, Habertürk üniteleri…
Uzun haftanın birinci payı, her ne kadar kendi bekası için olmasa da, bir öteki beka için atılan adımlarla olsa da, Soylu’yu da bir nebze olsun rahatlatacak bu operasyonun Bakan nezdinde yarattığı coşku oldu.
Ama olağan bu ‘beka’ probleminin dikkat çekmemesi kaçınılmazdı. Soylu hakkında çok ağır savlar ve kelamlar söylenirken çalışmayan kanallar çalıştırılmış ve Peker’in bir adamı ‘alınmıştı’. Birinci rüzgâr geçince bunun manasına dair sorular ortaya çıkmaya başladı. Üstelik şöyle bir risk de ‘ilgili kişiler’in aklına gelmiş olmalı: Emre Olur, sırf Sedat Peker ifşaatına karşı değil, Süleyman Soylu’ya karşı da elverişli bir konumu neden sağlamasın?
Daha açık sormalı: AKP bileşenlerinin bir kısmı ile Soylu ortasında yaşandığı bilinen tansiyonun istikrarı, Olur belgesi üzerinden çıkacak bir ‘koz’ ile bozulmaz mı? Üstelik Emre Olur getirilmeden iki gün evvel Ümit Özdağ, Soylu’ya “Yeni bir parti kurma için Ankara ve İstanbul’da iki ofis çerçevesinde çalışmalarını sürdürüyorsun. ABD ile ilgiye geçmeye çalışıyorsun” dediği bir görüntü yayınlamışken…
Karşılık çabuk –hatta tahminen de biraz ‘acele’– geldi. Özışık kardeşlerden jübilesini yapmayanı, 20 Eylül günü kendi Youtube kanalındaki yayında özetle şunları söyledi:
“Süleyman Soylu’nun parti kurmak üzere bir niyeti yok. Erdoğan yaşadığı sürece onun karşısına çıkıp siyaset yapacağını kim söylüyorsa palavra söylüyor… 2023’te Erdoğan yine seçilirse Soylu siyasetten çekilecek, AK Parti’ye veda edecek…”
Özışık, Soylu ile bilinen yakınlığına göndermeyle, “Bu bir duyum değil, bu kesin bilgi” de diyordu. Hatta “Erdoğan yeni bir misyon tevdi etse dahi”, Soylu “teşekkür edip kenara çekilecekti…”
Eh, bu kadar ‘yakınından’ yapılan bir açıklama, İçişleri Bakanı’nın siyaseti bırakma kararını açıklıyorken geniş yankı uyandırmalıydı şüphesiz. Uyandırdı da. Lakin sırf ‘karşı sokak’ta… İktidar medyası ya topa hiç girmedi, ya da Akit üzere kontra-atak yaptı: “Sedat Peker’in patlattığı Haydi Özışık’tan Süleyman Soylu fitnesi!”
Yetmemişti… 20 Eylül’deki bu ‘karşılığa’ karşın, iktidar medyası uzaklara bakarak ıslık çalıyor; muhalif basında çıkan ‘Soylu gitti gidiyor’ tezleri da sürüyordu.
22 Eylül’de Şamil Tayyar da, “Soylu Bakanımız işini âlâ yapan, başarılı, kamuoyu algısı çok yüksek biri. Siyasette bu durum, birçok defa fitne kaynağıdır. Özel dost sohbetlerinde siyasi tek gayesinin, Cumhurbaşkanımızı yine seçtirmek, sonra siyaseti bırakmak olduğunu daima söyler” diye yazdı.
Ama Tayyar’ın kelamları de iktidar medyasında değerli bir karşılık bulmadı. Kimse gözyaşı dökmüyor, ‘aman bakanım olur mu öyle’ demiyordu.
Soylu muhalefetten teveccüh görmeyi beklemiyordu muhtemelen. “Kaçacak” tipi yorumlara karşı 22 Eylül’de bir Haydi Özışık görüntüsü daha yayınlandı; “Vekil adayı bile değil, dokunulmazlığı olmayacak” diye yama yapıyordu tahminen Özışık. Lakin muhalefet matbuatındaki beklenen köpürtüden çok, iktidar plazalarındaki ketumluk can sıkmış olmalı. Haydi Özışık da Şamil Tayyar da aktarsa, iletisini iletemiyor muydu İçişleri Bakanı?
Sonra 24 Eylül’de, Ulusal Gazete’nin Ankara muhabiri Bünyamin Güler’in, “Soylu gidecek yerine düşünülen isim Faruk Çelik” savı birden teğe yayıldı. Aslında Güler’in “Soylu yerine [Faruk] Çelik iddiası!” başlıklı haberi Ulusal Gazete’de 21 Eylül’de yayınlanmış, lakin gecikmiş formda 23 Eylül akşamı, TV5 yayınında bu iddiayı tekrarlayınca gündeme girmişti. Öteki ‘sessizlik’ ile birleşince, ‘Soylu gidiyor’ argümanlarındaki ısrarın yalnızca muhalif medyada köpürmesi de teselli olmamıştır.
Fakat tıpkı gün bir ‘test’ bahtı daha vardı. Dâhiliye Nazırı, 24 Eylül günü memleketi Trabzon’daydı.
Kent merkezinde, Sürmene, Ortahisar, Araklı ve Köprübaşı’nda, cami, hükümet konağı ve okul açtı, pek çok yeri ziyaret etti. Uzun uzun konuştu. Lakin tekrar en tanınan haber, Araklı Hükümet Konağı açılışında konuşurken sağanak altında kendisini dinleyen ve bu esnada ‘gökkuşağı’ renklerinde bir şemsiye açan vatandaşa müdahale edilmesi oldu!
Soylu’nun ‘Trabzon çıkarması’ da kendi tarafının ilgisini çekmemişti.
25 Eylül günü, iktidar yanlısı Hürriyet, Sabah, Yeni Şafak, Akşam, Milliyet, Akit, Milat, Takvim, Diriliş Postası’nın yanı sıra, ‘müttefik’ gazeteler Aydınlık ve Türkgün, hatta Soylu’ya en yakın mecra olarak gaye de olan Türkiye gazetesi bile, birinci sayfalarında Süleyman Soylu’nun ‘Trabzon çıkarması’na yer vermediler. Dört saati bulan konuşmalarından tek satır başlık çıkmadı ön sayfalara.
Tamam, pazar gazeteleri biraz ‘soğuk’ çalışılır, cumartesi tam takım olmaz gazeteler. Haydi, o denli olsun. Pekala, sonraki gün Diyarbakır’a gidip, iktidar cenahı için çok değerli bir sembol haline gelmiş bulunan Diyarbakır Anneleri’ni ziyaret etmesi de hakkında bu denli tez bulunan bir bakana ‘sahip çıkmak’ için düzgün bir fırsat değil miydi?
Değilmiş.
Pazartesi günü sırf Aydınlık ve Türkiye gazetelerinin birinci sayfasına girebildi. Türkiye, Erdoğan’ın İTO konuşmasının çabucak altına, “Annelere Soylu morali” başlığıyla; Aydınlık ise “Geleceğimiz ABD’de değil Anadolu’da” başlığıyla selamlamıştı Soylu’yu…
Diğerleri ‘içeride’ gördüler haberi.
Bunca hareketli bir haftada, İçişleri Bakanı ile bağlı olduğu iktidarın medyası ortasındaki bu lodoslu bağlantıdan alınacak paylar olmalı. Basın için pay demek soru demektir bir bakıma. O halde beş soru çıkaralım:
Emre Olur’un getirildiği ve Peker’in tecride alındığı şartlarda, artık Erdoğan yerine yumruk yemesi gereken bir ön cepheye sahip olma önceliği kalmadıysa, daha evvel oldukça hırpalanmış bu ön cephenin ‘maliyeti’ tartışma konusu mu olmaktadır? Daha açık diyelim, şu mu tartışılıyor: Peker’in susturulduğu şartlarda, 17 aylık Peker paratoneri Soylu’nun yıpranmışlığı, kritik seçim öncesi taşınmaya paha bir yük müdür?
Soylu kendisine yakın gazeteciler aracılığıyla, 2023’te siyaseti bırakacağını anons ettirirken, direkt bu tartışmalara mı bildiri göndermektedir? Aşikâr ki akim kalması için uğraş edilen Peker rüzgârının yalnızca kendisini yıkmasına karşı mı uğraş göstermektedir?
Buna karşı iktidar medyasının ezici çoğunluğundaki kayıtsızlık, hem bu tartışmanın işareti, hem de Soylu’nun medya-iletişim alanındaki yalnızlığının mı bir göstergesidir?
Vaktiyle, üstelik daha elverişsiz şartlarda, imza bile atılmamış yazıyla ‘Başbakan devirmiş’ bir siyasetin, artık çok daha baskın oldukları bir vakitte bu türlü herkesin gözü önünde sessiz sinema oynaması bir güçsüzlük işareti midir?
Yoksa Soylu, medyadaki tüm güçsüzlüğüne karşın öbür nedenlerle mi alt edilmesi kolay olmayan bir aktördür?
Belli ki daha çok konuşacağız bunları…