2019 yılında katıldığı ‘Kim Milyoner Olmak İster?’ müsabakasında 1 milyon TL kazanarak gündeme gelen Arda Ayten zelzeleye meskeninde yakalandı. Hatay İskenderun’da yaşayan Ayten, toplumsal medya hesabından yaptığı paylaşımda sarsıntı esnasında ve sonrasında yaşadıklarını anlattı.
Arda Ayten, Instagram hesabından yaptığı paylaşımlarında şu tabirleri kullandı:
“Deprem anı… 04.00 civarı uyumaktaydım. Uyanmama az kalmış olmalıydı. Annemin her seferinde şiddeti artan ‘Arda, Arda?’ seslerine uyandım. Gözümü açar açmaz üzerime devrilmekte olan dolabın kapaklarını fark ettim. Kendimi muhafazaya çalışarak dolaba direndim. Annem kapının açıklığında bana seslenirken dolabın altına sıkışıp kalmıştım. Komşularımızdan biri yetişti, dolabı kaldırdılar ve gövdemi altından çıkarabildik. Üzerimize ne bulduysak giydik. Dışarı çıktık. Otomobille kenara çekip ne olduğunu anlamaya çalıştık. Önümde akın akın süregiden otomobil konvoyunu görünce aklım başıma gelmeye başladı. Sandığımızdan daha büyük bir şeydi bu.”
‘KOSKOCA KENTLER ENKAZIN ALTINDAN SESLERİNİ DUYURMAYA ÇALIŞIYORLARDI’
Depremin birinci gününde depremzedeler için harekete geçtiğini ve bir sıhhat takımı kurduklarını söyleyen Ayten, kelamlarına şöyle devam etti:
“Olayları kestirmeye başlayınca bana muhtaçlık olacağını anladım. Annemi ve komşumuzu otomobilde bırakıp inançlı bir yer bulmalarını söyleyerek hastane acilinde onlardan ayrıldım. İçeri girdim. Resüsitasyon odasında süratlice bir grup kurduk. Gelen hastaları başımızdaki Yavuz ve Hasret hocaların eşliğinde değerlendirip yaşayıp yaşamadıklarını anlamaya çalışıyorduk.
Bu fakat savaşlarda olacak bir ayrım noktasıydı. Dün ben nöbette iken hiç kimse bu resüsitasyon odasına düşmemişti. Halbuki artık her gelen hastaya birinci müdahaleyi yapıyorduk. Ben kendimce ölüleri saydım. Söylemeye dilim varmıyor. Kimisini beşerli, kimisini üçerli sedyelerle taşıdık durduk. Saat 5 civarı girdiğim hastanede saat 15’e geliyordu. Stabillediğimiz bir hastayı MR’a götürme ve grafisini çekme ile görevlendirilmiştim. Alt katta iken bir sarsıntı daha oldu. Üzerimize tavandan bir sürü şey düştü. Hastayı inanca alıp beklemeye başladık. Acil servise döndüğümde ortalıkta kimse kalmamıştı. Hastaneyi tahliye etmeyi konuşuyorlardı çünkü ikinci zelzelede de hasar almıştı. Anneme ulaştım. Beni de almasını söyledim. Eczanelerin önünde buluştuk.
Nereye gideceğimize dair en ufak fikrimiz yokken üniversitenin yerleşkesinin içine hakikat sürmeye başladık. Etrafta kimse yoktu. Lakin ileride bir ateş yanıyordu. Kamelyaların altında beşerler bir ortaya gelmiş odun yığıntıları altında ateş yakarak bekliyorlardı. Yanlarına gittik. Bize ziyadesiyle güzel davrandılar. Ben ağlamaya başladım. Bayağı bir mühlet ağladım. Sonra ateşin etrafında bir mühlet daha oturduk. Kamelyanın etrafını brandalarla kapattılar etraftakiler. Kendi çadırımızı yapmış olduk. Çam odununun zehirleyici kokusunu çekerek… Zira otomobile gidip yatmayı denedik fakat kar yağıyordu ve çok soğuktu. İçeride ısınmaya çalıştık. Bir yerden sonra şuurumu kaybettiğimi, zehirlendiğimi fark ettim. Annemi de alıp dışarı çıktık. Otomobille bir akaryakıt istasyonu bulmaya çabaladık. Hiç yakıtımız kalmamak üzereydi. Sabah 05.40 da girdiğimiz kuyruktan 08.50’de yarım depo akaryakıt alabilme kaidesiyle çıktık. Not: bu ana kadar ne bir yardım grubu ne de bir acil müdahale grubu görmedim. Sokaklar enkaz altında ve bomboştu. Bu insafsızca yağan kar, hangi canlı vücudu tüm gece boyunca hayatta bırakırdı ki? Kimse gelmemişti, gelmeyecekti. Bunu aslında saklı bir kabulle anlamıştık. Sessizce öbür devalar aramaya koyulduk.
Tüm bu süreç boyunca müşahedelerim şöyleydi; kimse yoktu, aşikâr bir vakit sonra yardım geleceğine dair umutlar da kırılmıştı. Sokaklardaki sessizlik, insanların çaresizliği ve göçük altındaki yerlerin etrafındaki feryatların ortasında insan zihni takılıp kalıyor. Oraya birileri yetişmeliydi. Birileri bu türlü bir durumun, hatta daha kötüsünün, ihtimali ile hazırlanmalıydı. Gördüm ki hiçbir hazırlık yoktu. Hastaneye gelen ambulansların birden fazla meyyit taşıyordu. Neden bu türlü yapıyorlardı anlamıyorum fakat nitekim yardıma muhtaç birine müdahale etme talihimizi da azaltıyorlardı.
Yağma denen şeyin nasıl bir şey olduğunu gördüm. Süpermarketlerin birinde her yer talan edilmişti. İnsanları suçlamıyorum. Yetkilileri suçluyorum. Beşerler kar ve kışın içinde hem depremzede hem de aç bırakıldıkları için. Haberleri izlemeye yetecek kadar erişime kavuştuğumda da medyanın haline bir kere daha acıdım. Tıpkı imgeleri gösterip durmaktan, hayal satmaktan ve artık nereden geldiyse o okudukları kağıt önündekileri okumaktan öbür hiçbir şey yapmıyorlardı. Kimse bizim sesimizi dinlemiyordu. Koskoca kentler enkazın altından seslerini duyurmaya çalışıyorlardı. Lakin seslerini duyan bir basın yoktu.”